کبوتر حرم

زين العابدين (ع)ـ اين زيباترين اسير نيايش ـ دوشادوش زبان شهادت ـ زينب ـ از قتل عام قبيله عاشورا باز مي آيد:

كربلا كربلا، در واژه ها، ريخته

و عاشورا عاشورا، به لهجه ي دعا، در آويخته!…

تولّد عاشورا در برابر چشمانش بود كه اتفاق اُفتاد ـ و “ذبح عظيم"، از همان نقطه اي كه او نيز ايستاده بود، جريان يافت.

دردا كه درد نيست!

و گرنه “زبور آل محمّد(ص) ” اين همه، خاك نمي خورد…. اگر “فهميده” بودم صحيفه سجّاديه ـ اين زبان زين العابدين ـ را، مي توانستم فهميد! …

همان كه در زيباترين طرز سعادت، فراگرفتن “نظم شهادت” را، دست به دعا بر مي دارد:

حَمْداً نَسْعَدُ بهِ في السّعَداءِ مِنْ اَوْليائهِ، وَ نَصيرُ بهِ في نَظم الشُهَداءِ بسُيُوفِ اَعْدائهِ! …*

و دلش را، براي خدا، چندان مي گويدكه خاك نيز بشنود.

امّا، پنهان نبايد كرد كه راز و نياز عاشورا ـ قرآن صاعد و زبور آل محمّد (ص) ـ در ميانه ي ما هنوز هم تنهاست…

* صحيفه سجّاديه، دعاي يكُم

آی فهمیده های طریقت جانبازی! غیرت های با شکوه خاک! زیباترین زخم های زمین!

بیائید می خواهیم، به جشن تولّد عاشورا برویم!

چشم های تیرخوردهء خود را برگیرید؛ دست های اُفتادگی خویش را بردارید؛ زیباترین زخم های ممکن را دربرکنید؛ بیائید برویم.

یا ابا عبدالله! ای برادر زینب!

آن که می خندد، هنوز، مَقْتَل غیرت تو را نشنیده است! آن روز ـ در آن بی آبی ـ تو مگر چه گفتی، که تمام زالوها ـ به یکباره ـ بر سر خون تو، اتّفاق کردند؟!

بگذار برای این زیباترین زخم های کائنات بمیرم! شما را به خدا بس کنید! من هم می دانم که برای “تولّد” مرثیه نمی خوانند…

امّا، “مرثیه جانبازی” شادمانْترین مرثیه جوانمردی است.آی چشم های تیرخورده قدری “نگاه” به من بدهید! …

” آقا ” شرمنده ام که سیاهی قلبم پر رنگ تر از سیاهی لباسم است.